Posted by mananaghazaryan | Posted in Մայրենի | Posted on 4 декабря, 2022
Մի անգամ, մի աղջիկ է լինում, անունը Ագապի և մի օր նա գնում է իր մայրիկի մոտ և հարցնում
-Մայրիկ կարող եմ գնալ անտառ խաղամ։
-Ահա, բայց քեզ չծանոթ մարդկանց չմոտենաք։
-Լավ Մայրիկ, ես գնացի։
— Ցտեսություն ։
-Ցտեսություն։
ԵՒ Ագապի գնաց անտառ։ Նա քայլում էր, և թռվրում էր։
ԵՒ պատահական կանգնեց անծանոթ մարդու ոտքին։
-Ներեղությու ։
-Ոչինչ աղջիկ ջան, իսկ դու սիրում էս կախարդներին։
-Ահա շատ եմ սիրում։
— Իսկ դու գիտես, որ ես կախարդ եմ ։
— Դուք ինձ չեք լափում։
— Ոչ ։
-Իսկ կարող եք երազանքներ կատարել ։
-Ահա իհարկե, օրինակ ինչ էս դու ուզում։
-Ես ուզում եմ, ճամփորդել տարվա բոլոր եղանակներում։
-Լավ ոնց ասես, որ վաղը զարթնես կտենաս, որ զարթնելու էս ուրիշ տեղում
— Դե կնայենք։
Եկավ գիշերը և Ագապի քնեց իր սենյակում, բայց զարթնեց ուրիշ մի հրաշալի տեղ։
— Էս որտեղ եմ ես։
Եղանակը տաք էր, բայց միգիչ քամի կար, և Ագապի հասկացավ, որ իր երազանքը կատարվել է։
-Իսկ երբ ես կկարողանամ ուրիշ եղանակներում հայտնվել, լավ նայեմ ինչ կա գարնան եղանակում ։
Ագապի սաղ օրը նայում էր կողքերը և չնկատեց ոնց մթնեց ։
Ագապի քնեց և հայտնվեց ամառը ։